Park Avenue Summer
Contact Info:
Address: 100 East 63rd St
City: New York, NY
Zip: 10021
map: View the Map
Phone: (212) 644-1900
Hours: Lunch:
11:30 a.m. - 3:00 p.m.
Dinner Nightly:
Monday through Thursday 5:30 - 11:00 p.m.
Friday/Saturday 5:30 - 11:30 p.m.
Sunday 5:30 - 10:00 p.m.
Saturday/Sunday Brunch:
11:00 a.m. - 3:00 p.m.
Food Info:
Menu: View the Menu
Chef:
Craig Koketsu
Cuisine:
New American
Payment:
Accepts Credit Cards
Cititour Review:
Every season on Bravo’s Top Chef, the weary remaining contenders face off in an Olympic feat known as Restaurant Wars. In a matter of 24 hours they must conceive of and decorate a restaurant, from chairs to wall hangings, to appetizers and desserts. It’s a Herculean challenge, and one that relies as much on management, patience, and vision as it does on the ability to sear a scallop and season a filet of beef. It’s usually the most heated and surprising of episodes. Two years in a row, leading contestants have been asked to pack their knives and go in rather shocking twists of fate. It’s come to be one of my favorite episodes.
I was reminded of the Restaurant Wars challenge last week while having dinner at Park Avenue Summer, a restaurant located on a tree-lined street on the Upper East Side where a similarly formidable challenge takes place in line with the seasons, as fall becomes winter, and spring turns to summer, and so on.
You’ve probably heard all about Park Avenue Fill-In-the-Current-Season. It’s a restaurant that takes seasonality to the extreme, not only making over a few dishes on the menu to correspond with the change in nature’s bounty, but revamping the entire restaurant, from floor to ceiling, banquette to light fixtures, and the complete menu from breadbasket to dessert. Indeed, last week, in a matter of two days, the dining room, designed and built for Garanimals-styled change by AvroKo, was completely transformed. Wall hangings were switched to canary yellow, banquettes and chairs were snapped in with white leather panels, a drop ceiling was removed revealing a weathered roof made from wooden planks salvaged from a century’s old barn, and new light fixtures fashioned from fishing wire and lit with bare bulbs were hung from the barnyard ceiling. Tall flowers the shape of pipecleaners (they’re called Eremuris) were lined up in a row down the center of the dining room, splitting the room a willowy wall of sunny yellow. At the bar, bottles of rose were chilled and pitchers of sangria made from white and rose wines were set out, bobbing with ice cubes and summer fruits.
And in the kitchen, a cadre of cooks under executive chef Craig Koketsu began learning to cook the completely new menu. In a matter or two days, every dish—salads, crudo, soups, mains and sides—would come to life from a fresh palate of summer flavors: corn, truffles, watermelon, sugar snap peas, squash blossoms, strawberries, and tomatoes. All this, plus re-training the waitstaff, in two days time. Talk about an elimination challenge. But chef Craig Koketsu got through it without a scratch and opened his “new” restaurant on May 28th, ushering in the sunny warmth of summer and a slew of guests for dinner.
I had been meaning to visit Park Avenue Season-of-Choice since it opened, but it’s on the Upper East Side, and somehow I hadn’t made it up there. But I kept hearing (and reading) rave reviews, and so I finally made a commitment to go and see what all the fuss was about. As I learned in the course of a few hours last week, the fuss is about quite a lot. First, the newly transformed room is lovely. Playful and fun, the colors of summer brighten the restaurant and fill it with a sense of levity and celebration. While I was expecting a more sedate (read: older) crowd, the room was packed with just as many people working in new media and advertising as hedge funds and law firms; I found an equal mix of waifish twenty and thirty-somethings kicking back after work in designer jeans, and handsome grey-haired couples in dark suits and ties. The food plays well with both sets.
To celebrate summer’s rituals, Koketsu has assembled what he calls a Picnic Menu in addition to the regular dinner menu. It shows off the carefree side of the kitchen, with a basket of buttermilk and cayenne-marinated fried Ipswich clams ($18), served in a gingham paper basket with two “Jersey Shore” dipping sauces: smoked tomato aioli and a pickled mustard seed aioli, which is sort of spicy and pungent, and should be slathered on everything from burgers to hot dogs and sandwiches—just about anything that’s in need of a boost in flavor. The clams are followed up with falling-off-the-bone Dr. Pepper-braised baby back ribs, served on a marble slab with a cup of peach slaw and a can of Dr. Pepper (with illustrated Indiana Jones promotion), poured over ice in a frosted glass. As would be fitting of a picnic, dessert is a warm blueberry and lemon pie. In a few weeks, Koketsu will be serving the Picnic Menu as a sort of party platter for four, at a table spread with a gingham cloth. All that’s missing is some grass and a few ants.
While the Picnic Menu is all lighthearted fun, Koketsu manages to keep that spirit of levity in all of his food, starting out with an amuse bouche of watermelon cubes topped with a dollop of spicy labne yogurt, skewered and set into a flat of wheatgrass. It’s a pretty-as-a-picture dish that’s a wild ride on the tongue—juicy, sweet watermelon slapped with a bit of heat. Your follow up to the amuse is a phenomenal breadbasket generously stocked up with hot and fluffy cheddar and chile biscuits, sweet warm corn brioche rolls, and long thin pink lentil crackers. It’s quite possible to find that you’re staring at an empty breadbasket without even realizing what you’ve done.
Koketsu’s menu starts off with a selection of crudo and appetizers, and we began with salmon tartar ($16), which is one of the most inspired in the city, probably because it’s a riff on the salmon and tomato sushi served at Gari. Koketsu takes a glossy dice of pink salmon, tops it with pulpy roasted tomatoes and fresh basil, and a hit of that labne yogurt, which give the fatty fish sweetness, tartness, and an herbaceous note as well. His fluke sashimi ($15) makes an argument for him to open a sushi joint. Sliced into silky sheer rectangles, it’s adorned simply with two little dots of sauce—a homemade plum sauce and green herb pesto made from cilantro and avocado that add just the right punch to the fish without overpowering it. Softshell crab ($19) is meaty and wonderful, served battered and deep-fried, but greaseless, on a bed of diced avocado and strawberry that add a sweet creaminess to the crunch and the saltiness of the crab dressed in a vinaigrette made from white soy sauce.
Another fun dish is an appetizer ($16/$32) called “caprese” ravioli—an oval dumpling swollen with melting mozzarella, and topped with a fluff of basil and arugula salad set in a deeply flavored sauce of roasted yellow tomatoes. It’s a fancy version of bar food in some ways, the sort of dish that could even be eaten while watching the Celtics and Lakers battle it out, with a pitcher of cold beer. But my favorite dish of the night was a special that night—the corn gnocchi—creamy, pan-fried button-shaped dumplings topped with sugar-sweet roasted corn and fresh shaved summer truffles. Yum.
Bouillabaisse ($35) may be about the fish, in this case halibut, sea scallops and prawns and roe, but honestly, all I wanted was that broth—brick red in color and rich with the saffron, shallots and the sea, and bobbing with what looked like croutons, but what turned out to be cubes of fried aioli that could be spread on toast points. In addition to main courses like the lamb chops, fire-roasted until they are juicy and pink in the center, and served over a faro and smoked cherry salad ($41), the menu offers a selection of more simple items from the grill—filet mignon, veal chop, wild salmon, and langoustines so sweet and so large that it seemed like one of them was trying to cop a feel with its outreached claw.
While sides may not seem necessary, since most main courses are nicely composed, as least a few should be ordered. You could even start with a snack of the crispy artichokes, quartered and lightly fried, topped with a fantastic malt vinegar aioli ($14), or the golden potato latkes, silver dollar in size, and super crunchy, with labne yogurt dipping sauce. (Have you gotten the idea that Koketsu likes Labne? It’s an ingredient that he shows makes a solid addition to any kitchen pantry, if not a singe subject cookbook.)
You must save room for dessert, or come back and have just dessert for dinner. They are the Willy Wonka-styled creations of the acclaimed Richard Leach, and they’re as whimsical as they are delicious, and include a sort of rice pudding egg roll with fresh cherries and cherry sorbet ($13), and a chocolate peppermint trio ($13) that’s a gourmand’s Peppermint Patty dream come true.
If you haven’t eaten at Park Avenue Summer, don’t wait as long as I did to go. Make a date in the near future to check it out. It’s a great place for a work event, a night out with friends, a date, or a dinner with the parents. You could probably even fit it in pre-theater. The service is attentive, the room feels warmed by the sun, and the food is truly exceptional. The kitchen excels at articulate flavors that are clean and precise, and consequently, delicious. I was not only impressed with the food, I loved the spirit of the cooking, and the thoughtfulness that comes through in the little details like those Jersey Shore sauces, or the smoked plums with the lamb, the malt vinegar aioli on the artichokes.
It’s hard for me to believe that just last week at this time Koketsu and his crew were cooking a completely different menu in a completely different restaurant. To change that much in a matter of 48 hours, and have it be this good, is pretty impressive. I’d be willing to go to Judge’s Table with my money on Koketsu.
Review By: Andrea Strong
Location:
Comments:
Sign up for our newsletter !
Έχεις καιρό τωρα παψει να βγαζεις νόημα. Τουλάχιστον γραφε τους ξενικους όρους στη γλώσσα τους
Πραγματικός αντισυστημικός λόγος δεν υπάρχει πουθενά σήμερα. Οι αναρχικοί και οι μαρξιστές αναπαράγουν θεωρίες και αναλύσεις του προπερασμένου αιώνα κι η ιεραποστολική εμμονή τους ως προς το κοπυράιτ της δικαιωματιστικής παράκρουσης (μην τυχόν και τους το πάρει η altright δεξιά, η οποία το διεκδικεί εξίσου άξια) εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την ιδεολογική τους στειρότητα (και πανικό). Ακόμα κι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι μίλια μπροστά τους στην "αντισυστημικότητα" αφού ζουν πιο αντισυμβατικά. Αλλά ούτε και το καθεστώς παράγει πλέον ιδέες. Αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα από την αναδίπλωση στον (νεο)φιλευθερισμό και "αντικρατισμό" του 18ου αιώνα.
Η σημερινή ιδεολογική σύγκρουση διεξάγεται με απαρχαιωμένα υπερήλικα θεωρητικά εργαλεία κι από τις δύο πλευρές. Θα έλεγα μάλιστα ότι η ιδεολογική στειρότητα των "συστημικών" αντανακλάται στην ιδεολογική στειρότητα των "αντισυστημικών": ο λόγος που δεν υπάρχει σοβαρή "αντισυστημικότητα" είναι ότι δεν υπάρχει σοβαρή "συστημικότητα". Η εποχή των μεγάλων αφηγήσεων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο καπιταλισμός ζει πλέον με ψέματα και πασαλείματα, πέφτει και θα μας πάρει μαζί του (η τεχνολογική του εξέλιξη δεν λέει κάτι: καταιγιστική τεχνολογική εξέλιξη υπήρξε και στο τέλος της δουλοκτητικής περιόδου, όπως η ανακάλυψη της υδραυλικής και της ατμοδύναμης, ή ο περίφημος υπολογιστής των Αντικυθήρων). Το θέμα συζήτησης θα έπρεπε να είναι σε τι θα μετασχηματιστεί (όπως π. χ. η δουλοκτησία μετασχηματίστηκε σε φεουδαρχία). Μήπως έτσι προλάβουμε να σώσουμε ό,τι σώζεται από τον πολιτισμό και αποφύγουμε έναν νέο Μεσαίωνα.
ΥΓ. Και μια (ρητορική) ερώτηση στον μαρξιστή αρθρογράφο: θεωρεί αντισυστημικούς ακόμα και τους ρώσους αναρχικούς του 1918 κ.ε. που το μπολσεβίκικο καθεστώς εκτελούσε, βασάνιζε, εκτόπιζε ως πράκτορες της αντίδρασης; Και τους ισπανούς αναρχικούς του εμφυλίου που τα σταλινικά τανκς θέριζαν πισώπλατα;
Πα πρέπει πρώτα να ορισθέι, τι είναι "αντι-συστημικό"!
Σήμερα, έχουν αλλάξει οι όροι: οι αριστεροί εχουν γίνει δεξιοί και το αντίθετο. Η δεξιά ψηφίζει γάμους ομοφυλοφίλων, όπως φωνάζει η αριστερά.
Όλα πλέον έχουν γίνει ένα: νεοφιλελευθερισμός!
"Συστημικό" ή "αντισυστημικό" είναι πλέον ό,τι καβλώσει του κάθε αυτοαποκαλούμενου αντισυστημικού. Π.χ. οι TERF φεμινίστριες (σαν τη συγγραφέα του Χάρυ Πότερ) θεωρούνται πλέον "τρανσφοβικές" και συστημικές ενώ οι "ριζοσπάστριες" φεμινίστριες που είναι υπέρ της μπούρκας (ναι, υπάρχουν κι αυτές) θεωρούνται αντισυστημικές. Ο κάθε αγιατολάχ, η καπιταλιστική Κίνα και ο κάθε αφρικανός λοχίας που κάνει ένα πραξικόπημα μπορεί να θεωρούνται αντισυστημικοί, ενώ ο αριστερός ή αναρχικός που είναι υπέρ της συνεπιμέλειας ή κατά του γάμου ομοφυλοφίλων, συστημικός. Μεταμοντέρνα συλλογική τρικυμία εν κρανίω, καθρέφτης της οποίας είναι κατεξοχήν το TPP.
Ποιος ορίζει τι είναι αντισυστημικό και συστημικό; υπάρχει κάποιο αντικειμενικό κριτήριο; όχι, στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε. Πάντα τα πράγματα ήταν θολά και συγκεχυμένα, αν δεν το αντιλαμβάνεσαι οπότε μήπως εσύ είσαι "συστημικός"; Και τι εννοώ; πως φοβάσαι τις αλλαγές και ακολουθείς την πεπατημένη, να ένας τρόπος να οριστεί κάποιος ως συστημικός. Δεν ξέρω αν υπάρχουν φεμινίστριες υπέρ της μπούργκας αλλά μήπως είναι υπέρ του δικαιώματος κάποιων γυναικών στη Δύση να καλύπτονται αν το επιθυμούν, άλλο αυτό και άλλο το είναι υπέρ της μπούργκας. Ίσως πάλι κάποιες να είναι τόσο χαζές που δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά, συμβαίνει παντού και πάντα. Με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί μια δημοκρατία να απαγορεύσει σε κάποιον να δηλώνει αντιδημοκράτης και φασίστας όμως υπάρχει και το δικαίωμα και σε αυτή την άποψη. Σε αυτό το σημείο ο αρθρογράφος έχει δίκιο, τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση εκτός από το κατέχειν, αυτό που μετράει είναι το τι κατέχεις και όχι το τι είσαι. Και παλαιότερα έτσι ήταν, κάπου στον 20ο αιώνα φάνηκε να αλλάζει η κατάσταση χάρη στις σοσιαλιστικές ιδεολογίες αλλά πάλι φαίνεται να επικρατεί η αποθέωση του χρήματος. Σχετικά με τις φεμινίστριες που αναφέρεις και φαίνεται πως τις αντιπαθείς, έχει νόημα να απαγορεύεις σε κάποιον να πιστεύει σε κάτι; όχι γιατί ούτος ή άλλως είναι αδύνατο. Μοιάζεις να συμπαθείς τις φεμινίστριες παλαιάς κοπής, αυτές που πλέον δεν είναι "επικίνδυνες" για το status quo, και να φοβάσαι αυτές που φέρνουν κάτι νέο, άλλος ένας λόγος να σε θεωρήσω "συστημικό". Ρευστότητα, μια λέξη που πρέπει να εκτιμηθεί εκ νέου καθώς ο κόσμος αλλάζει με τρόπο που δεν γινόταν ποτέ μέχρι τώρα, οπότε τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Να σημειώσω ότι το αν μας αρέσει ή όχι το καινούργιο που εκφράζεται με όποιον τρόπο εκφράζεται, δεν πρέπει να επηρρεάζει την κρίση μας σχετικά με τις κοινωνικές εξελίξεις.
"Συστημικό" και "αντισυστημικό" είναι αριστερή, κατασκευασμένη εκ των άνω, κινηματική ορολογία της πλάκας (όπως δηλαδή όλες ανεξαιρέτως οι κατασκευασμένες κινηματικές ορολογίες απ' όπου κι αν προέρχονται), χωρίς τίποτα το αυθόρμητο (όπως θα ίσχυε αν είχε καθιερωθεί εκ των κάτω) ή επιστημονικό. Π.χ. τι "συστημικό" έχει το να έχουν τα παιδιά μάνα και πατέρα, και γιατί είναι "αντισυστημικό" το να μην έχουν πατέρα αλλά μόνο μάνα ή το να έχουν δύο "γονείς" του ιδίου φύλου; Τι "συστημικό" έχει το να κυκλοφορούν οι γυναίκες με ακάλυπτο πρόσωπο (και να θαυμάζουμε το χαμόγελό τους) και τι "αντισυστημικό" έχει το να κυκλοφορούν σαν καλόγριες; Kαι σε τι είναι "επικίνδυνες για το status quo" οι "φεμινίστριες" θιασώτριες της μπούρκας; Στο ότι υποστηρίζουν τον ισλαμικό συστημισμό εναντίον της "συστημικής" θέσης που έχει κερδίσει η γυναίκα στη Δύση;
Οι φεμινίστριες που “αγάπησαν” την μπούργκα! https://slpress.gr/koinonia/oi-feministries-poy-agapisan-tin-mpoyrgka/
H Γαλλία, το μπουρκίνι και το «πατριαρχικό βλέμμα» https://www.athensvoice.gr/epikairotita/diethni/720112/h-gallia-mpoyrkini-kai-patriarhiko-vlemma/
Τι λένε γι’ αυτό το περιστατικό εκείνες οι φεμινίστριες της Δύσης που τις ενοχλεί μόνο η «ισλαμοφοβία»; https://mikropragmata.lifo.gr/zoi/ti-lene-gi-afto-to-peristatiko-ekeines-oi-feministries-tis-dysis-pou-tis-enochlei-mono-i-islamofovia/ (σ' αυτό διάβασε και τα σχόλια και θα καταλάβεις)
Λάσπη, γουρούνι incel που χάθηκες και εσύ σκατένια ψυχή; Έρχεσαι μια στο τόσο και αφήνεις την copypasta βλακοκοσμοθεωρία σου σαν τον φασιστοκουραμπιέ από κάτω.
Εσύ τώρα είσαι "αντισυστημικός", σωστά; Μόλις απέδειξες όσα είπα. Περαστικά σου ηλίθιε...
Στη φούσκα σου που ζεις δε χρειάζεται να σου αποδείξω τίποτα. Εγώ θα αλλάξω τους κανόνες τις κοσμάρας σου;
Σε μένα ειδικά δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Γενικά όμως, το απέδειξες...
Εξαρτάται τι εννοούν με τον όρο "σύστημα", εναντίον του οποίου είναι αυτοί οι μοντέρνοι "αντισυστημικοί" και με ποιο σύστημα επιδιώκουν να το αντικαταστήσουν.
Η κατάργηση, πχ., της αστικής δημοκρατίας και η αντικατάσταση της με ένα φασιστικό καθεστώς είναι "αντισυστημική" πράξη, όσον αφορά την αστική δημοκρατία. Η κατάργηση του συστήματος Υγείας και η αντικατάσταση του από το ιδιωτικό σύστημα υγείας επίσης, όσον αφορά το σύστημα δημόσιας υγείας.
Η διάλυση του κράτους από αναρχοκαπιταλιστικούς καραγκιόζηδες τύπου Μιλέι, προκειμένου να κάνουν χώρο για την απόλυτη, νεοφεουδαρχική εξουσία των υπερπλουσίων και των παγκόσμιων επιχειρήσεων, είναι κι αυτό "αντισυστημικό".
Οι δηλώσεις των νεόπλουτων στις ΗΠΑ να καταστραφεί κάθε κρατική και κοινωνική δομή, φαίνεται να είναι κι αυτή "αντισυστημική" πράξη,
Εν κατακλείδι, οι εργαζόμενοι (κι όχι μόνο) άνθρωποι πρέπει να προσέξουν τι ακριβώς λένε κι επιδιώκουν τα "αντισυστημικά" κωθώνια του είδους και αν αυτή η "αντισυστημικότητα" θα βελτιώσει τη ζωή τους και των παιδιών τους ή θα τους ρίξει πιο βαθειά στο λάκκο με τα φίδια. Γιατί τελικά την "αντισυστημικότητα" των παραπάνω, θα την πληρώσουν αυτοί. Όπως πλήρωσαν οι γονείς τους την ¨αντισυστημικότητα" της χούντας, οι Γερμανοί αυτή του Χίτλερ, κ.ο.κ.
"Η διάλυση του κράτους από αναρχοκαπιταλιστικούς καραγκιόζηδες τύπου Μιλέι,..."
Mεχρι πριν απο λίγο πανηγυρίζατε. Τώρα βρίζετε?
Αλλη μία απόδειξη για εμένα: υπάρχει σκέτο νεοφιλελευθερισμός. Τίποτα άλλο!
Ποιος πανηγηριζε για τον μιλει ρε ψευτη ναζιστη;;;
Για τον Μποριτσ ηλίθιε.
Όποιος είναι για τα πανηγύρια, παντού πανηγυρισμούς βλέπει.
Δεν θυμάσαι αρμενάκι? Η Λαμπρινή και ένα σωρό άλλοι εδώ.
Τέτοια μαλακία μάλλον όχι ένα σωρό άλλοι αλλά μόνον ένας, ο name. Αλλά εσύ νεοφιλελές είσαι γιατί το αρνείσαι; Ο μεγάλος αδέλφος που ρουφάς τις ίδιες οικονομικές πολιτικές με τους νεοφιλελέδες έκανε απλά είναι πιο πετυχημένοι οι νεοφιλελέδες από τους φασίστες. Κρατάνε την οικονομία οριακά όπως ο γιατρός των waflen SSSS τον βασανισμένο. Μάλλον τους ζηλεύεις, εφόσον πια δεν έχετε την στήριξη του κεφαλαίου όπως παλιά, μόνο για διαταγές είστε, διατάζει ο φιλελές πόσο ψηλά και εσείς πηδάτε ο ένας τον άλλο.
Με μένα μιλάς, όχι με την κα θωμά κι ούτε με τους άλλους εδώ μέσα. Γιαυτό το «πανηγυρίζατε», βάλτο στον ... εκεί που δε βλέπει ήλιος.
Δηλ. που αρμενάκι? Γιατί δεν το λές ανοικτά? Ντρέπεσαι?
Πάντως, εγω σε εκτιμώ (σε αντίθεση με εσένα, που προσπαθείς να με υπονομεύσεις) και δεν το εννοούσα ειρωνικά.
Το β' πληθυντικό απευθύνετε στους "αριστερούς" (σε εισαγωγικά, καθώς δεν υπάρχει αριστερά) στους οποίους - πιστεύω - ανήκεις και εσύ.
Ή κάνω λάθος?
Στο είπα ευγενικά και το κατάλαβες, Μπορώ να στο πω κι αλλιώς άμα θέλεις, γιατί το τραβάει ο οργανισμός σου το δούλεμα και την ξεφτίλα.
Αμα δεν εχεις άλλο τρόπο να μου αντιπαρατεθείς,...δεκτός και αυτός.
Δεν σε τιμά όμως!
Τουλ. κατάλαβς τι έγραψα? Θυμάσαι τους πανηγυρισμούς εδω στο tpp? Τη Λαμπρινή που ήταν εκεί?
Δεν νομίζω, ότι έχεις τόσο κοντή μνήμη!
Τι να πω, ρε, και πόσες φορές να το πω, Βαριέται και η βαριεστημάρα με σένα. Εσύ μπορεί να χαίρεσαι να γράφεις τα ίδια και τα ίδια συν τις προκαταλήψεις σου, εγώ όχι.
Κι όχι δε θυμάμαι, δωσε μου το λινκ.
Ψαξε στο tpp. Eχω δουλειά.
Προκαταλήψεις, απο που και ως πού?
Τι είναι "προκατάληψη? απο αυτα που γραφω.
Εσυ έχεις θέμα με τον μαρξισμό του πεζοδρομίου, που παραθέτεις. Δεν γνωρίζεις, ότι ο Μαρξ μιλά μονο για προλετάριους (=βιομηχ. εργάτες), όταν γράφει για την αναπτυξη ταξικής συνείδησης.
Σοβαρά, προλετάριοι κατά Μαρξ είναι οι μόνο οι βιομηχανικοί εργάτες;
Εσένα εννοούσε ο Ο. Ουάλιντ όταν είπε "μακάριοι όσοι δεν έχουν τίποτα να πουν και κρατούν το στόμα τους κλειστό". Και τέλος στο λακριντί. Επιμένω στο προηγούμενο σχόλιο μου.
Εντελώς σοβαρά! Και η αποδειξη είναι, ότι τους ονομάζει "προλετάριους".
Προλεταριος απο το λατινικό proles: άκληροι μισθωτοί, αλλά όχι σκλάβοι. Χρησιμοποιήθηκε για 1η φορά στους Νέους Χρόνους στη γαλλική επανάσταση για τους ανήκοντες στην 4η τάξη, που δεν έιχαν τίποτα σαν ιδιοκτησία.
Αυτούς παρομοιάζει αναλογικά ο Μαρξ με τους άκληρους της βιομηχανικής επανάστασης, που το μόνο που είχαν ήταν ένας μισθός της πείνας.
Αυτοί όμως είναι αποκλειστικά οι φορέις μίας νέας συνείδησης: της ταξικής!
(Ο λόγος έγκειται στην μεταμόρφωση της Υλης, που γίνεται κατά την βιομηχανική παραγωγή. Αυτή γίνεται μόνο στην βιομηχανική παραγωγή. Σε καμμία άλλη.)
Θα βγείς πάλι να με ειρωνευτείς με μαλακίες για Οσκαρ Ουαιλντ?
Προσπάθησε να μάθεις, όταν δεν γνωρίζεις.
Υπάρχουν άλλοι, «που δεν έιχαν τίποτα σαν ιδιοκτησία». Οι εργάτες γης που επίσης δεν είχαν ιδιοκτησία, ήταν γαιοκτήμονες; Οι οικοδόμοι που επίσης δεν έχουν ιδιοκτησία, οι ντελιβεράδες, οι διάφοροι υπάλληλοι, κ.ο.κ. τι είναι, προλεταριάτο, μεσαία τάξη ή άρχουσα; Που ανήκουν αυτοί; Εσύ τι πουλάς στο αφεντικό σου για να ζήσεις, για την μαλακία σου σε πληρώνει;
Κουραστικός είσαι. Πριν μερικές εβδομάδες έγραφες τις ίδιες μαλακίες με την καμπύλη του Φίλιπς, Δεν έβαλες μυαλό; ,
Αφού γράφεις μαλακίες, πώς να μην σε ειρωνεύονται οι άλλοι;
Όλοι νεοφιλελεύθεροι αντισυστημικοί είναι έτσι κι αλλίως: απο τον Μπαρούφ και τον Τσί μεχρι τον Μεγάλο Ηγέτη της χώρας.
Ιδεολογία έπαψε πιά να υπάρχει!
Το γέλιο είναι, που όλους αυτούς τους δικαιωματισμούς, που τους πουλάνε σαν αριστερή σκέψη, τους εφαρμόζουν οι δεξιοί!!!!!!!
Τους "γάμους" των μπούστηδων τους ψήφισε τελικά η ....δεξιά!
Να πας να σε δει κάνας παπάς, να σε εξομολογήσει. Θα γίνεις και εσύ σαν τον ευαγγελιστή.
Να βγάλεις τις παρωπίδες, μήπως και δείς το φώς το αληθινό!
Χέσε μας ρε γελοίο ναζίδιο!