T-Bar Steak & Lounge
Photo: T-Bar Steak & Lounge
Contact Info:
Address: 1278 Third Avenue
City: New York, NY
Zip: 10021
map: View the Map
Phone: (212) 772-0404
Email: info@tbarnyc.com
Website: http://www.tbarnyc.com/
Food Info:
Menu: View the Menu
Chef:
David Cunningham
Cuisine:
Steakhouses
Reservations:
Click for reservations
Cititour Review:
This is the story of “When Shameless met Cutlets.” It’s not exactly a love story, but it’s definitely one of two meat-loving souls who I thought needed to find each other. Allow me to explain. Shameless is actually The Shameless Carnivore, a food writer and a friend of Craig’s who’s just written a book (to be released in March) called The Shameless Carnivore—a Manifesto for Meat Lovers. It’s his tale of crossing the country while eating, cooking (and in some cases hunting) 31 animals in 30 days (from elk to squirrel, and rattlesnake), plus eating every part of the bull (Yes, every part. That too. No, he said it was not good.)As soon as I met Shameless, I knew he had to meet my friend Mr. Cutlets, aka Josh Ozersky, the city’s most knowledgeable (and hilarious) meat man, who also happens to be the editor and writer of Grub Street, and the author of eight books, including Meat Me in Manhattan, and the upcoming Hamburger: A History, an encyclopedic study of the anthropology and social history of the burger. Clearly these two were separated at birth. They needed to be reunited. And I would bring them together. (I was quite sure a Lifetime movie of the week would be bound to follow.)
I’d already made plans to have dinner with Cutlets, Craig, and our friends Glen and Steven at T-Bar Steak and Lounge, Tony Fortuna’s new incarnation of Lenox Room on the Upper East Side. I emailed Cutlets and mentioned Shameless, wanting to see if he would be up for the “set up.” I waited for his reply. I knew this would either be a great match, or they’d size each other up, start to growl, and possibly end up throwing steak and knives at one another with abandon. A few hours later, the email came. “Shameless Carnivore sounds cool. Sure, bring him along,” he wrote. I breathed a sigh of relief. Okay, maybe they wouldn’t kill each other.
The setting of the meeting, as I mentioned, was T-Bar Steak and Lounge, a newly renovated and conceived space dressed in chic white subway tiles with dark wood floors, lush forest green banquettes, and cool, flattering lighting. The lure here was the first and foremost the steak, but as we ate our way through the versatile menu, it was clear that the chef had much more up his sleeve than cow. The chef, Ben Zwicker, a young talent who started out in San Francisco at the Mandarin Oriental Hotel and worked at Petrossian as a sous chef before taking over as head chef at Lenox Room, offers a menu for the varied appetite of the neighborhood, from chicken to salmon, to pasta, veal, and lamb. This may be a place for steak, but it’s wrapped inside a seriously good modern American restaurant. It’s a compelling formula that works really well.
As we looked over the menu, a basket filled with long fluffy lengths of rosemary and black olive focaccia landed on the table. Hands went in, bread came out, and quickly disappeared. Hands went back in. This was good stuff. As were the appetizers. We had to have the Angel Chicken Wings ($11), a signature dish from a recipe by Gray Kunz. (Tony and Gray worked together at Lespinasse, and when Tony opened Lenox it was his “gift.”) The wings are presented like gobstopper lollipops, the meat pushed down the little French’d bones into plump juicy orbs, glazed with tamarind and what tasted like a warm spice rub of cinnamon, cloves, all-spice, and cumin. They’re not atomic or sloppy, nor do they require gnawing; they’re delicate and lovely, sort of the Princess’ chicken wings.
The hit of the table was something called smoked salmon “ravioli” ($18)—a fun riff on a morning bagel and lox that has more to do with the Sunday Times than pasta. Zwicker takes two sheets of Catskill farms smoked salmon and fashions it into a ravioli pocket, fills it up with a spoon of cream cheese and tops it off with a spill of caviar. To complete the breakfast experience, there’s a side of pickled pearl onions and some mini toasted bagel chips. While I could’ve done with a bit less cream cheese, this was a total crowd-pleaser.
My favorite appetizer was not the ravioli, but the steak tartar, a gorgeous glistening mound of hand-cut black Angus beef tenderloin treated to just the right amount of mustard and Worcestershire sauce. The crab cake was not really cake as much as crab—in fact there’s no breading in here at all. It’s just a wildly generous amount of sweet and luscious Maryland crab formed into a sort of swirled meringue, set on a plate slick with spicy tartar sauce ($14). Fried Blue Point oysters ($15) were also quite impressive, snuggled inside a light sheet of batter that’s crisp and not the least bit soggy, and then rested on a small mound of seaweed salad and a hidden hit of wasabi that gives your mouth an unexpected hot flash. Loved that.
As we worked our way through the appetizers, Shameless posed a question to the table he’d been pondering. What would your last meal be? I offered a home-cooked meal from my Bibi (my Persian grandmother) shared with my friend and family. Steven said a bowl of strawberry ice cream. “I didn’t even know you liked strawberry ice cream,” I said. “Well, I do love ice cream,” he replied, going on to explain that if he were going to be executed at least he’d want to smell sweet if he happened to (excuse me) fart during his execution. (I wasn’t aware we were being executed, I just thought we’d sort of eat and then peacefully move on to the next world with a full happy belly.)
Glen was torn between steamers and a lobster roll or a bacon cheeseburger and black and white shake, but Mr. Cutlets offered his last meal without hesitation. “The last meal needs to be from your childhood, it has to close the circle of life,” he said, leaning forward and resting his elbows on the table, then pushing his black-framed glasses on top of his head, like they were sunglasses.
“I was born in Miami,” he started, rubbing his palms against his face with exaggerated drama.
“But we moved away.” Heavy sigh. Pause. “Every year we’d go back and visit and we’d go to a restaurant called Lyla’s.”
And then a smile emerged.
“They had the best French fries I’ve ever had. I’ve gone back every year of my life and last year the restaurant was closed. So my last meal would be fries at Lyla’s.” He grew quiet. I think I saw a tear in his eye. People, we must find those fries for Culets! Can anyone help?
Shameless was also quite definite in his answer, though perhaps not as emotional. Being from New Orleans, his last meal would be a platter of oysters and crawfish washed down with Dixie beer. Then it was Craig’s turn. His answer was not what I expected (which would be The Asher Special, a breakfast dish from his childhood). Rather it was, an elephant. “An elephant?” Steven asked. “Yeah, an elephant,” he said. I looked at him and wondered who I’d been dating all these months. “An elephant?” I echoed. “Yeah, an elephant. It would take a really long time to eat so it would prolong my life.” “That’s very manipulative,” Steven said. “I like it.”
The last supper conversation lasted well into our main courses, which were quite nice and very consistent in their quality. I hadn’t been feeling so great so the roast chicken called to me ($23), but it’s also a dish I find myself being drawn to more and more on menus. For all the Berkshire Pork, Waygu beef, and New Zealand lamb out there, I’m most impressed lately with the way chefs at places like Shorty’s.32, Little Owl, Red Cat, Market Table, and The Harrison are cooking these humble birds. This one is a total A-Lister as well, a moist bird from Gianonne Farms in Canada, with an almost Kentucky-fried skin, that was sadly served with a rather dry spongy sage stuffing. Loved the bird. The stuffing, not so much.
Glen’s Veal Schnitzel Holstein ($25) was robed in crunchy golden breadcrumbs and served with a sunny side egg on top (brilliant), set in a sauce of butter, lemon, caper, and parsley that I wanted top mop up with some bread, or even my sleeve. Steven’s grilled yellow fin tuna was pretty simple, but also pretty good. It’s seared rare so it maintains its ruby center and was plated with cherry tomatoes, olives, capers, and lemon, almost like a Nicoise salad without the salad ($36).
And yes, the carnivores (Shameless, Cutlets, and Craig, too) had their steaks. The center of the menu is devoted to the cow with your choice of filet (6 or 12 ounces), strip (16 ounces), rib eye (24 ounces), T-bone (26 ounces), and Porterhouse for two (48 ounces. Cutlets got the rib eye and Shameless and Craig went for the strip. Craig dug in and sliced off a piece for me. It was serious. Wow. There was the right char, a good chew to the pink meat, and a great rich, meaty flavor. As I ate, I looked over at the experts. They were huddled together like Tiger Woods and Steve Williams. First, they marveled, waxing poetic about the sear. “I love the sear and the sizzle on this meat,” said Shameless. “The Diamond marks are just gorgeous.” Then they cut in, revealing that rosy cheek-flushed color that is the sign of a perfectly cooked steak. Then they chewed. And yes, they shared. “Just cut me off that little end piece there,” I heard Cutlets said to his new BFF.” Aww. They leaned in and discussed. They ate more. There were murmurings of dry age and prime. Then Cutlets placed his cutlery on his plate and spoke.
“The way to judge a chef’s skill with steaks is to order the strip,” he said. “The rib eye anyone can cook. Not even an Irish bar can’t f—k it up.”
“Why’s that, Josh?” I asked.
“Well, you see Andrea, the rib eye is rich with marbling, so there’s really no way to screw it up. The strip is not as marbled so to get the fat right, you have to get good meat and cook it right.” After eating both of these cuts, Mr. Cutlets proclaimed both were excellent. He was impressed. Shameless agreed. “I need to find out where he gets his meat,” he said, seeking out the chef. Turns out it’s Suzie “Sirloin” Strassburger’s Strip and Pat La Freida’s Rib Eye (Black Angus. Aged 14-21 days). Cutlets was not surprised. They seemed very pleased, and continued to eat, leaning in like two schoolgirls talking about Justin Timberlake, chatting about cuts, marbling, and something about a Testicle Festival Shameless went to last year to have some Prairie Oysters. Steven’s ears perked up, “Did someone say Testicle Festival? I have one every day!”
Shameless smiled. “Yeah, I went last year. It’s in Montana. I have a belt buckle, too,” he said, standing up to show off an oval cooper buckle branded with a giggling cow holding his hooves in front of his private parts. “Can I get that online?” Steven asked, eyes wide with envy.
At this point, I was observing the interaction between Shameless and Steven about the belt from the Festival of Testicles, cracking up, and getting my fair share of sides ($8 each) of sweet corn (scraped from the cob and buttered), roasted carrots (sliced on the bias and steamed just enough to coax out their natural sweetness), mashed Yukon gold potatoes, a tall collection of well-done fries (hot, salty and crunchy), and a magnificent bacon gruyere and potato cake—a kind of smoky, cheesy, quite buttery Spanish tortilla that was probably not very good for me, though it was possibly the best cake I’ve ever eaten. Forget blackout, coconut layer and red velvet. Bacon, potato and gruyere cake rocks.
Desserts at T-Bar come in the form of communal fish bowl sundaes in three flavors—strawberry shortcake, chocolate brownie, and banana parfait ($12 each, feeds more than 3). These are smile-inducing sundaes that will have you sinking your spoon through the layers of cake, ice cream, cookie, brownie, caramel, what have you, even if you’re not a “dessert person.” (And all those people who claim not to be dessert people are lying. They’ve got stashes of Hostess Cupcakes under their pillows.) My favorite was the banana parfait, layered with banana ice cream, sugar cookies, caramel sauce and coconut, capped with a circular layer of bruleed bananas. It’s a tad kitchen sink-ish, but just go with it. You’ll love it.
The next day I was perusing Grub Street when I noticed a post entitled Greenpoint Man Eats Everything on Four Legs,” written by by Cutlets about Shameless. As I read through the post, I smiled. “When Shameless met Cutlets” might just be the beginning of a beautiful friendship.
Review By: Andrea Strong
Location:
Leaflet | © OpenStreetMap
Comments:
Sign up for our newsletter !
Έχεις καιρό τωρα παψει να βγαζεις νόημα. Τουλάχιστον γραφε τους ξενικους όρους στη γλώσσα τους
Πραγματικός αντισυστημικός λόγος δεν υπάρχει πουθενά σήμερα. Οι αναρχικοί και οι μαρξιστές αναπαράγουν θεωρίες και αναλύσεις του προπερασμένου αιώνα κι η ιεραποστολική εμμονή τους ως προς το κοπυράιτ της δικαιωματιστικής παράκρουσης (μην τυχόν και τους το πάρει η altright δεξιά, η οποία το διεκδικεί εξίσου άξια) εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την ιδεολογική τους στειρότητα (και πανικό). Ακόμα κι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι μίλια μπροστά τους στην "αντισυστημικότητα" αφού ζουν πιο αντισυμβατικά. Αλλά ούτε και το καθεστώς παράγει πλέον ιδέες. Αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα από την αναδίπλωση στον (νεο)φιλευθερισμό και "αντικρατισμό" του 18ου αιώνα.
Η σημερινή ιδεολογική σύγκρουση διεξάγεται με απαρχαιωμένα υπερήλικα θεωρητικά εργαλεία κι από τις δύο πλευρές. Θα έλεγα μάλιστα ότι η ιδεολογική στειρότητα των "συστημικών" αντανακλάται στην ιδεολογική στειρότητα των "αντισυστημικών": ο λόγος που δεν υπάρχει σοβαρή "αντισυστημικότητα" είναι ότι δεν υπάρχει σοβαρή "συστημικότητα". Η εποχή των μεγάλων αφηγήσεων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο καπιταλισμός ζει πλέον με ψέματα και πασαλείματα, πέφτει και θα μας πάρει μαζί του (η τεχνολογική του εξέλιξη δεν λέει κάτι: καταιγιστική τεχνολογική εξέλιξη υπήρξε και στο τέλος της δουλοκτητικής περιόδου, όπως η ανακάλυψη της υδραυλικής και της ατμοδύναμης, ή ο περίφημος υπολογιστής των Αντικυθήρων). Το θέμα συζήτησης θα έπρεπε να είναι σε τι θα μετασχηματιστεί (όπως π. χ. η δουλοκτησία μετασχηματίστηκε σε φεουδαρχία). Μήπως έτσι προλάβουμε να σώσουμε ό,τι σώζεται από τον πολιτισμό και αποφύγουμε έναν νέο Μεσαίωνα.
ΥΓ. Και μια (ρητορική) ερώτηση στον μαρξιστή αρθρογράφο: θεωρεί αντισυστημικούς ακόμα και τους ρώσους αναρχικούς του 1918 κ.ε. που το μπολσεβίκικο καθεστώς εκτελούσε, βασάνιζε, εκτόπιζε ως πράκτορες της αντίδρασης; Και τους ισπανούς αναρχικούς του εμφυλίου που τα σταλινικά τανκς θέριζαν πισώπλατα;
Πα πρέπει πρώτα να ορισθέι, τι είναι "αντι-συστημικό"!
Σήμερα, έχουν αλλάξει οι όροι: οι αριστεροί εχουν γίνει δεξιοί και το αντίθετο. Η δεξιά ψηφίζει γάμους ομοφυλοφίλων, όπως φωνάζει η αριστερά.
Όλα πλέον έχουν γίνει ένα: νεοφιλελευθερισμός!
"Συστημικό" ή "αντισυστημικό" είναι πλέον ό,τι καβλώσει του κάθε αυτοαποκαλούμενου αντισυστημικού. Π.χ. οι TERF φεμινίστριες (σαν τη συγγραφέα του Χάρυ Πότερ) θεωρούνται πλέον "τρανσφοβικές" και συστημικές ενώ οι "ριζοσπάστριες" φεμινίστριες που είναι υπέρ της μπούρκας (ναι, υπάρχουν κι αυτές) θεωρούνται αντισυστημικές. Ο κάθε αγιατολάχ, η καπιταλιστική Κίνα και ο κάθε αφρικανός λοχίας που κάνει ένα πραξικόπημα μπορεί να θεωρούνται αντισυστημικοί, ενώ ο αριστερός ή αναρχικός που είναι υπέρ της συνεπιμέλειας ή κατά του γάμου ομοφυλοφίλων, συστημικός. Μεταμοντέρνα συλλογική τρικυμία εν κρανίω, καθρέφτης της οποίας είναι κατεξοχήν το TPP.
Ποιος ορίζει τι είναι αντισυστημικό και συστημικό; υπάρχει κάποιο αντικειμενικό κριτήριο; όχι, στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε. Πάντα τα πράγματα ήταν θολά και συγκεχυμένα, αν δεν το αντιλαμβάνεσαι οπότε μήπως εσύ είσαι "συστημικός"; Και τι εννοώ; πως φοβάσαι τις αλλαγές και ακολουθείς την πεπατημένη, να ένας τρόπος να οριστεί κάποιος ως συστημικός. Δεν ξέρω αν υπάρχουν φεμινίστριες υπέρ της μπούργκας αλλά μήπως είναι υπέρ του δικαιώματος κάποιων γυναικών στη Δύση να καλύπτονται αν το επιθυμούν, άλλο αυτό και άλλο το είναι υπέρ της μπούργκας. Ίσως πάλι κάποιες να είναι τόσο χαζές που δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά, συμβαίνει παντού και πάντα. Με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί μια δημοκρατία να απαγορεύσει σε κάποιον να δηλώνει αντιδημοκράτης και φασίστας όμως υπάρχει και το δικαίωμα και σε αυτή την άποψη. Σε αυτό το σημείο ο αρθρογράφος έχει δίκιο, τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση εκτός από το κατέχειν, αυτό που μετράει είναι το τι κατέχεις και όχι το τι είσαι. Και παλαιότερα έτσι ήταν, κάπου στον 20ο αιώνα φάνηκε να αλλάζει η κατάσταση χάρη στις σοσιαλιστικές ιδεολογίες αλλά πάλι φαίνεται να επικρατεί η αποθέωση του χρήματος. Σχετικά με τις φεμινίστριες που αναφέρεις και φαίνεται πως τις αντιπαθείς, έχει νόημα να απαγορεύεις σε κάποιον να πιστεύει σε κάτι; όχι γιατί ούτος ή άλλως είναι αδύνατο. Μοιάζεις να συμπαθείς τις φεμινίστριες παλαιάς κοπής, αυτές που πλέον δεν είναι "επικίνδυνες" για το status quo, και να φοβάσαι αυτές που φέρνουν κάτι νέο, άλλος ένας λόγος να σε θεωρήσω "συστημικό". Ρευστότητα, μια λέξη που πρέπει να εκτιμηθεί εκ νέου καθώς ο κόσμος αλλάζει με τρόπο που δεν γινόταν ποτέ μέχρι τώρα, οπότε τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Να σημειώσω ότι το αν μας αρέσει ή όχι το καινούργιο που εκφράζεται με όποιον τρόπο εκφράζεται, δεν πρέπει να επηρρεάζει την κρίση μας σχετικά με τις κοινωνικές εξελίξεις.
"Συστημικό" και "αντισυστημικό" είναι αριστερή, κατασκευασμένη εκ των άνω, κινηματική ορολογία της πλάκας (όπως δηλαδή όλες ανεξαιρέτως οι κατασκευασμένες κινηματικές ορολογίες απ' όπου κι αν προέρχονται), χωρίς τίποτα το αυθόρμητο (όπως θα ίσχυε αν είχε καθιερωθεί εκ των κάτω) ή επιστημονικό. Π.χ. τι "συστημικό" έχει το να έχουν τα παιδιά μάνα και πατέρα, και γιατί είναι "αντισυστημικό" το να μην έχουν πατέρα αλλά μόνο μάνα ή το να έχουν δύο "γονείς" του ιδίου φύλου; Τι "συστημικό" έχει το να κυκλοφορούν οι γυναίκες με ακάλυπτο πρόσωπο (και να θαυμάζουμε το χαμόγελό τους) και τι "αντισυστημικό" έχει το να κυκλοφορούν σαν καλόγριες; Kαι σε τι είναι "επικίνδυνες για το status quo" οι "φεμινίστριες" θιασώτριες της μπούρκας; Στο ότι υποστηρίζουν τον ισλαμικό συστημισμό εναντίον της "συστημικής" θέσης που έχει κερδίσει η γυναίκα στη Δύση;
Οι φεμινίστριες που “αγάπησαν” την μπούργκα! https://slpress.gr/koinonia/oi-feministries-poy-agapisan-tin-mpoyrgka/
H Γαλλία, το μπουρκίνι και το «πατριαρχικό βλέμμα» https://www.athensvoice.gr/epikairotita/diethni/720112/h-gallia-mpoyrkini-kai-patriarhiko-vlemma/
Τι λένε γι’ αυτό το περιστατικό εκείνες οι φεμινίστριες της Δύσης που τις ενοχλεί μόνο η «ισλαμοφοβία»; https://mikropragmata.lifo.gr/zoi/ti-lene-gi-afto-to-peristatiko-ekeines-oi-feministries-tis-dysis-pou-tis-enochlei-mono-i-islamofovia/ (σ' αυτό διάβασε και τα σχόλια και θα καταλάβεις)
Λάσπη, γουρούνι incel που χάθηκες και εσύ σκατένια ψυχή; Έρχεσαι μια στο τόσο και αφήνεις την copypasta βλακοκοσμοθεωρία σου σαν τον φασιστοκουραμπιέ από κάτω.
Εσύ τώρα είσαι "αντισυστημικός", σωστά; Μόλις απέδειξες όσα είπα. Περαστικά σου ηλίθιε...
Στη φούσκα σου που ζεις δε χρειάζεται να σου αποδείξω τίποτα. Εγώ θα αλλάξω τους κανόνες τις κοσμάρας σου;
Σε μένα ειδικά δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Γενικά όμως, το απέδειξες...
Εξαρτάται τι εννοούν με τον όρο "σύστημα", εναντίον του οποίου είναι αυτοί οι μοντέρνοι "αντισυστημικοί" και με ποιο σύστημα επιδιώκουν να το αντικαταστήσουν.
Η κατάργηση, πχ., της αστικής δημοκρατίας και η αντικατάσταση της με ένα φασιστικό καθεστώς είναι "αντισυστημική" πράξη, όσον αφορά την αστική δημοκρατία. Η κατάργηση του συστήματος Υγείας και η αντικατάσταση του από το ιδιωτικό σύστημα υγείας επίσης, όσον αφορά το σύστημα δημόσιας υγείας.
Η διάλυση του κράτους από αναρχοκαπιταλιστικούς καραγκιόζηδες τύπου Μιλέι, προκειμένου να κάνουν χώρο για την απόλυτη, νεοφεουδαρχική εξουσία των υπερπλουσίων και των παγκόσμιων επιχειρήσεων, είναι κι αυτό "αντισυστημικό".
Οι δηλώσεις των νεόπλουτων στις ΗΠΑ να καταστραφεί κάθε κρατική και κοινωνική δομή, φαίνεται να είναι κι αυτή "αντισυστημική" πράξη,
Εν κατακλείδι, οι εργαζόμενοι (κι όχι μόνο) άνθρωποι πρέπει να προσέξουν τι ακριβώς λένε κι επιδιώκουν τα "αντισυστημικά" κωθώνια του είδους και αν αυτή η "αντισυστημικότητα" θα βελτιώσει τη ζωή τους και των παιδιών τους ή θα τους ρίξει πιο βαθειά στο λάκκο με τα φίδια. Γιατί τελικά την "αντισυστημικότητα" των παραπάνω, θα την πληρώσουν αυτοί. Όπως πλήρωσαν οι γονείς τους την ¨αντισυστημικότητα" της χούντας, οι Γερμανοί αυτή του Χίτλερ, κ.ο.κ.
"Η διάλυση του κράτους από αναρχοκαπιταλιστικούς καραγκιόζηδες τύπου Μιλέι,..."
Mεχρι πριν απο λίγο πανηγυρίζατε. Τώρα βρίζετε?
Αλλη μία απόδειξη για εμένα: υπάρχει σκέτο νεοφιλελευθερισμός. Τίποτα άλλο!
Ποιος πανηγηριζε για τον μιλει ρε ψευτη ναζιστη;;;
Για τον Μποριτσ ηλίθιε.
Όποιος είναι για τα πανηγύρια, παντού πανηγυρισμούς βλέπει.
Δεν θυμάσαι αρμενάκι? Η Λαμπρινή και ένα σωρό άλλοι εδώ.
Τέτοια μαλακία μάλλον όχι ένα σωρό άλλοι αλλά μόνον ένας, ο name. Αλλά εσύ νεοφιλελές είσαι γιατί το αρνείσαι; Ο μεγάλος αδέλφος που ρουφάς τις ίδιες οικονομικές πολιτικές με τους νεοφιλελέδες έκανε απλά είναι πιο πετυχημένοι οι νεοφιλελέδες από τους φασίστες. Κρατάνε την οικονομία οριακά όπως ο γιατρός των waflen SSSS τον βασανισμένο. Μάλλον τους ζηλεύεις, εφόσον πια δεν έχετε την στήριξη του κεφαλαίου όπως παλιά, μόνο για διαταγές είστε, διατάζει ο φιλελές πόσο ψηλά και εσείς πηδάτε ο ένας τον άλλο.
Με μένα μιλάς, όχι με την κα θωμά κι ούτε με τους άλλους εδώ μέσα. Γιαυτό το «πανηγυρίζατε», βάλτο στον ... εκεί που δε βλέπει ήλιος.
Δηλ. που αρμενάκι? Γιατί δεν το λές ανοικτά? Ντρέπεσαι?
Πάντως, εγω σε εκτιμώ (σε αντίθεση με εσένα, που προσπαθείς να με υπονομεύσεις) και δεν το εννοούσα ειρωνικά.
Το β' πληθυντικό απευθύνετε στους "αριστερούς" (σε εισαγωγικά, καθώς δεν υπάρχει αριστερά) στους οποίους - πιστεύω - ανήκεις και εσύ.
Ή κάνω λάθος?
Στο είπα ευγενικά και το κατάλαβες, Μπορώ να στο πω κι αλλιώς άμα θέλεις, γιατί το τραβάει ο οργανισμός σου το δούλεμα και την ξεφτίλα.
Αμα δεν εχεις άλλο τρόπο να μου αντιπαρατεθείς,...δεκτός και αυτός.
Δεν σε τιμά όμως!
Τουλ. κατάλαβς τι έγραψα? Θυμάσαι τους πανηγυρισμούς εδω στο tpp? Τη Λαμπρινή που ήταν εκεί?
Δεν νομίζω, ότι έχεις τόσο κοντή μνήμη!
Τι να πω, ρε, και πόσες φορές να το πω, Βαριέται και η βαριεστημάρα με σένα. Εσύ μπορεί να χαίρεσαι να γράφεις τα ίδια και τα ίδια συν τις προκαταλήψεις σου, εγώ όχι.
Κι όχι δε θυμάμαι, δωσε μου το λινκ.
Ψαξε στο tpp. Eχω δουλειά.
Προκαταλήψεις, απο που και ως πού?
Τι είναι "προκατάληψη? απο αυτα που γραφω.
Εσυ έχεις θέμα με τον μαρξισμό του πεζοδρομίου, που παραθέτεις. Δεν γνωρίζεις, ότι ο Μαρξ μιλά μονο για προλετάριους (=βιομηχ. εργάτες), όταν γράφει για την αναπτυξη ταξικής συνείδησης.
Σοβαρά, προλετάριοι κατά Μαρξ είναι οι μόνο οι βιομηχανικοί εργάτες;
Εσένα εννοούσε ο Ο. Ουάλιντ όταν είπε "μακάριοι όσοι δεν έχουν τίποτα να πουν και κρατούν το στόμα τους κλειστό". Και τέλος στο λακριντί. Επιμένω στο προηγούμενο σχόλιο μου.
Εντελώς σοβαρά! Και η αποδειξη είναι, ότι τους ονομάζει "προλετάριους".
Προλεταριος απο το λατινικό proles: άκληροι μισθωτοί, αλλά όχι σκλάβοι. Χρησιμοποιήθηκε για 1η φορά στους Νέους Χρόνους στη γαλλική επανάσταση για τους ανήκοντες στην 4η τάξη, που δεν έιχαν τίποτα σαν ιδιοκτησία.
Αυτούς παρομοιάζει αναλογικά ο Μαρξ με τους άκληρους της βιομηχανικής επανάστασης, που το μόνο που είχαν ήταν ένας μισθός της πείνας.
Αυτοί όμως είναι αποκλειστικά οι φορέις μίας νέας συνείδησης: της ταξικής!
(Ο λόγος έγκειται στην μεταμόρφωση της Υλης, που γίνεται κατά την βιομηχανική παραγωγή. Αυτή γίνεται μόνο στην βιομηχανική παραγωγή. Σε καμμία άλλη.)
Θα βγείς πάλι να με ειρωνευτείς με μαλακίες για Οσκαρ Ουαιλντ?
Προσπάθησε να μάθεις, όταν δεν γνωρίζεις.
Υπάρχουν άλλοι, «που δεν έιχαν τίποτα σαν ιδιοκτησία». Οι εργάτες γης που επίσης δεν είχαν ιδιοκτησία, ήταν γαιοκτήμονες; Οι οικοδόμοι που επίσης δεν έχουν ιδιοκτησία, οι ντελιβεράδες, οι διάφοροι υπάλληλοι, κ.ο.κ. τι είναι, προλεταριάτο, μεσαία τάξη ή άρχουσα; Που ανήκουν αυτοί; Εσύ τι πουλάς στο αφεντικό σου για να ζήσεις, για την μαλακία σου σε πληρώνει;
Κουραστικός είσαι. Πριν μερικές εβδομάδες έγραφες τις ίδιες μαλακίες με την καμπύλη του Φίλιπς, Δεν έβαλες μυαλό; ,
Αφού γράφεις μαλακίες, πώς να μην σε ειρωνεύονται οι άλλοι;
Όλοι νεοφιλελεύθεροι αντισυστημικοί είναι έτσι κι αλλίως: απο τον Μπαρούφ και τον Τσί μεχρι τον Μεγάλο Ηγέτη της χώρας.
Ιδεολογία έπαψε πιά να υπάρχει!
Το γέλιο είναι, που όλους αυτούς τους δικαιωματισμούς, που τους πουλάνε σαν αριστερή σκέψη, τους εφαρμόζουν οι δεξιοί!!!!!!!
Τους "γάμους" των μπούστηδων τους ψήφισε τελικά η ....δεξιά!
Να πας να σε δει κάνας παπάς, να σε εξομολογήσει. Θα γίνεις και εσύ σαν τον ευαγγελιστή.
Να βγάλεις τις παρωπίδες, μήπως και δείς το φώς το αληθινό!
Χέσε μας ρε γελοίο ναζίδιο!